زخم زبان کیهانی ( taunt of cosmic )

نوترینوها چه خردند . نه باری دارند و نه جرمی ،و نه به هم کاری .
زمین در نزد انها گوی ابلهانه ای است ، که فقط از میانش میگذرند .
همچون دوشیزگان غبارروبی که از راهرو کوران دار ، یا فتون هایی که از جام شیشه ، عالیترین گاز ها را تحقیر میکنند ، استوار ترین دیوار ها را نادیده میگیرند ، به فولاد و سنج برنجی کم محلی میکنند .
به اسب در اخورش اهانت روا میدارند و مرز های طبقاتی را به مسخره میگیرند .
از من و تو عبور میکنند ، همچون گیوتین هایی بلند و ، بیدرد بر سرمان فرو می ایند و بر چمن می افتند .
شب که میششود به نپال میرسند و در وجود عاشق و معشوق رسوخ میکنند.
تو میگویی : چه شگفت انگیز ؛ من مییگویم :چه بیروح و بی ظرافت .

نویسنده : جان آپدایک